iran-emrooz.net | Sun, 13.11.2005, 20:30
کجایی ای که هستی را به فرمانت- که کـُفران است سر پیچیدنم از آن- به دوشم می‌کشم، تسلیم ِ تسلیم، ز سمتی که تو بر پیشانی" تقدیرکـَم" روزی نوشتی؛ و بارَش را به راهی می‌برم، فرجام ِ آن همواره نامعلوم - اگر چه نزد تو محتوم!- کجایی ای که در نبض منی اما چنین سرد و صبورانه از این آتش که در رگ‌های من جاری شده، از تو نمی‌سوزی؟! به جرم چیست این تاوان؟ نمی‌دانم! نمی‌دانم! نمی دانم! و چل سالی است با حُکمت و جرمی که نمی‌دانم میان ِ "شاید" و "امّا" پریشان فکر و حیرانم کجایی تو؟! کجایی تو؟! نمی‌دانم! نمی‌دانم! ویدا فرهودی