آزادشان كنيد

سيدعلی صالحی

براي چيدن آخرين جمله جهان
كلمه كم آورده‌ام،
لطفاً حروفِ روشنِ رازداران را آزاد كنيد!

آزادشان كنيد!
آنها فرزندانِ فرصت‌گريزِ هزاره نان‌اند،
كه در پايداريِ خويش
جهان را از پير شدن بازمي‌دارند.

آزادشان كنيد!
پرستويي كه امروز قفس‌نشينِ شماست
فردا عقابِ قفل‌شكني خواهد شد
كه به قله مِه گرفته قاف هم قناعت نخواهد كرد.

آزادشان كنيد!
آنها كامل‌ترين كمربستگانِ باران‌اند،
كه ما رؤياهايِ بي‌گرگِ خويش را
در آهوترين پيراهنِ بي‌فريب‌شان شسته‌ايم.

آزادشان كنيد!
پروانه‌اي كه از آخرين آوازِ آتش گذشته است
ديگر از گُر گرفتنِ برباد رفته خود
نخواهد ترسيد.
تنها در تلاوتِ مخفي‌ِ ما تكثير خواهد شد؛
مثل ستاره در آسمان
ترانه در كوه وُ
كلمه در كتاب.

هي رفته بر آب، درياب!
آخرين جمله جهانِ ما
علاقه به آزاديِ آدمي‌ست
كه در چيدنِ چلچراغِ آن
كلمه كم نمي‌آوريم.




قرائت شده بر مزار هوشنگ گلشيری