مایکل هارت ترانه سرا و خواننده‌ی جوانِ ساکن لس‌آنجلس، به تازگی ترانه‌ای را برای همدردی با مردم غزه ساخته و خوانده است. او سوریه‌ای تباری است که در اروپا و آسیای میانه و آمریکا زندگی کرده و از فرهنگ‌های گوناگون اثر پذیرفته و با موسیقی بسیاری از کشورهای جهان آشنا شده است. شاید همین زندگی در فرهنگ‌های گوناگون است که "قلب" آقای "هارت" را به روی رنج این مردم بخت برگشته باز کرده است تا باصدایی خش دار و گیرا، صدای آنان را، که در این دنیای وانفسا به سختی بگوش مردم دنیا می‌رسد، "به آسمان بفرستد". این ترانه را می‌توان در آدرس زیر شنید:
بیست ودوم ژانویه دوهزار و نه
برق کورکننده‌ی نوری سفید
امشب در آسمان غزه پرتو افکند
مردم به جستجوی سر پناهی دوانند
بی‌آنکه بدانند مرده‌اند یا زنده.
آن‌ها با تانک‌ها و هواپیماهایشان آمدند
با شعله‌های سوزان ویرانگر
و هیچ چیز بر جا نماند
جز صدایی که از میان توده‌ای از دود به آسمان می‌رود:
به زانو نمی‌افتیم
شب، بی‌آنکه بجنگیم
می‌توانید مسجدهامان و خانه‌هامان و مدرسه‌هامان را بسوزانید
اما روح ما هرگز نخواهد مرد
ما به زانو نمی‌افتیم
امشب در غزه
زنان و کودکان
کشته شدند، قتل عام شدند، هرشب از پی شب پیش
همان زمان که رهبران در کشورهای دور
بر این جدل می‌کردند که حق با کیست و باطل چه کسی است
اما کلمات ناتوان آنان بیهوده بود
و بمب‌ها همچون باران اسید فروریختند.
در میان اشک و خون و درد، اما،
هنوز می‌توان آن صدا را از میان توده‌ی دود شنید:
به زانو نمی‌افتیم
شب، بی‌آنکه بجنگیم
می‌توانید مسجدهامان و خانه‌هامان و مدرسه‌هامان را بسوزانید
اما روح ما هرگز نخواهد مرد
به زانو نمی‌افتیم
امشب در غزه