iran-emrooz.net | Fri, 26.01.2007, 10:00
دلتنگی
ايرج عالیپور
دلتنگی
میان ِ اینهمه دیوار
نمیدانم
سر بر سینهی ِ کدام بگذارم
و آرام
آرام
بر گورهای ِ درون
بگریم
دی/٨٥
در جنگل ِ بلوط
درخشان و زیبا
گلی
و روبانی چرکین
بر ساقهاش
دخترکی بود و
ادای ِ پیرزنان را در میآورد
چه ماهر
شعر هم میدانست
نمیتوانستم خود را به کوری بزنم
زیباییاش یک سو
گرسنگیاش یک سو
توان ِ بیپایان ِ گریستن و خنداندنش
و دانشنامهاش
که آن را
به طنزی جانکاه
قراضه مینامید
انسان ِ درون
که رویای ِ دوردست ِ شادی
در روح ِ تازهاش زنگار بسته بود
سراب و چشمهسار
در طعم ِ کبود ِ پستانهایش
چه آسان و چه ساده
در ویرانههای ِ زمین
رنگ باخت
هرچه را که در این جهان
دریافته بودم
دانسته بودم
و به آن
در خلوت ِ خود
فخر میفروختم
دُرد ِ شرابی تلخ
در لحن و صدایش بود
خیام را میستود
و شگفتیی ِ مرا
نادیده میگرفت
تکه تکه
بریده بریده
دیروز و امروز و فردا را
در قلب ِ تاریک ِ جهان
کنار ِ هم میگذاشت
تا مگر
چهرهی ِ گمشدهای را
در بازیی ِ کودکانهای
بازنمایی کند
بر خاکی که دیگر
انسان و خاطرههایش را
به بازی نمیگیرد
با نگاهی دیگر
رخسار ِ ماهگونش را دیدم
که روزگار
بر آن
لجن پاشیده بود
اندیشهام را دریافت و
به سمتی دیگر
رو گرداند
با لحنی که انگار
ستمهای ِ تاریخ در بغض ِ معصومیتش گره خورده باشند
در پیچ و تاب ِ یک درخت
هق هق ِ پریشان ِ گیسویش را دیدم
این را که گفت
نم نم ِ بارانی که میبارید
ناگهان ایستاد
و جنگل ِ بلوط
تاریک ِ تاریک شد ....
دی/٨٥