کجایی تو؟

کجایی ای که هستی را
به فرمانت- که کـُفران است سر پیچیدنم از آن-
به دوشم می‌کشم،
		تسلیم ِ تسلیم،
ز سمتی که تو بر پیشانی" تقدیرکـَم"  روزی نوشتی؛
و بارَش را به راهی می‌برم، فرجام  ِ آن همواره نامعلوم
					- اگر چه نزد تو محتوم!-
کجایی ای که در نبض منی اما
چنین سرد و صبورانه
از این آتش که در رگ‌های من جاری شده، از تو
					نمی‌سوزی؟!
به جرم چیست این تاوان؟
نمی‌دانم! نمی‌دانم! نمی دانم! 
و چل سالی است با حُکمت
و جرمی که نمی‌دانم
میان ِ "شاید" و "امّا"
پریشان فکر و حیرانم

کجایی تو؟! کجایی تو؟!
نمی‌دانم! نمی‌دانم!

			ویدا فرهودی