امکان

مثل این لحظه
همین دم که تنهای تنهایم
و نفس می‌کشم بی‌تو
مثل این لحظه که به نظر می‌رسد
بازگشته‌ام کمابیش به جرگه‌ی امکان‌پذیرها
و وارد شده‌ام به هر آن چه که ناممکن است
و ممکن شده‌ام نفس کشیدن را
و ممکن شده‌ام در دنیا بودن را
و ممکن شده‌ام زندگی را
و ملحق شده‌ام به زنده‌گانی
و هشت ساعت کار مفید و دو ساعت استراحت
ملحق شده‌ام به لکنت زبان
و این که این خواست من نیست که تو بی‌من باشی
و من بی‌تو حرف بزنم از آن همه بی‌نزاکتی
و این که دیگر نام مرا به حرف سوم شخص نخوانی
و نخوانی حرف دلم را که از تو جدایی نمی‌خواهم
و نخواهی که تماشایم کنی در حد امکانی که داری
و نخواهم چیزی را که مثل نوعی زندگانی در حریم تنهایست.

باید ممکن شوم هر چه را که نمودنی ست
فاعل قبل از رسیدن را بکنم
و بکنم هر چه را که توقف کند مجازی
و مجازی کند هر آن چه را که تغییر است
و وارانه جلوه دهد سر بریده مرا روی دستانی آویزان
و آویزان کند پرچم دمکراسی را
لیبرال را
کمونیست را
یا همین الله خودمان را که
انا الیه راجعون است
و بنوازیم ناقوس بی‌عرصه‌گی‌مان را
و چشم ببندیم به قول تو
و برویم جایی که باید دست انداخت زیر همان سمت‌های سفلی
تا زیبایی ممکن شود
عشق ممکن شود و نوازش و خواهش
نُچ و بوس و نوازش و دوتا حرف بکش منو مرگم را.

بازگشته‌ام به شرایط امکان‌پذیرها
یعنی این که نمی‌شود همه چیز از آن بالاتر باشد
و طوری نباشد که انگار آن جاها چیزی در مصاف نیست
و نیست این عصر نیم‌روزی که تمام نمی‌شود
و نمی‌شود تمام کابوس‌های من از سر شب آغاز
و از سر شب آغاز نمی‌کنی حرف‌های پُر از اَخ و تُفت را رو به من
و رو به من نیرنگ و دسیسه نکنی به نام عشق
و عشق را پیراهن عثمان نکنی بر تن خود
و بر تن خود نپوشانی این امکان ساده را.