اول ماه مه

این کاوه است!
این کاوه از درون ِ کورۀ سوزان ِ کارخانه برون آمده ست!
با چهرۀ شکفتۀ سرخ ِ حریق،
با سینۀ مقاومت ِ سندان،
با مشتهای پتک،
پولاد آبدیدۀ اندامش،
خیس عرق ز کار؛
با گامهای محکم و سنگین به پیش می آید.


از قلب ِ کارخانه برون آمده ست
افراشته ست پرچم ِ موّاج ِ سرخ:
- خون رنج ِ پایمال تبار کار -
با انضباط ِ نبض موتور،
با جهد ِ کارگشای آچار،
با قاطعیت ِ تیغ بُرش،
و منطق فشار ِ پرس
                          پا به راه نهاده است؛
و با زبان ِ روشن ِ چکش، سرود می خواند!



با گامهای ِ محکم و سنگین به پیش می آید،
با پشتوارۀ تجربه های هزار نسل پریشان ِ کار،
برق ستاره های عرق روی چهره اش،
از رویش ِ مداوم ِ خورشیدهای ِ بخشش ِ زرپاش،
که در مدار ِ چرخش ِ بازوی ِ او،
                                         - به کام ِ کسان ِ دگر -
                                                                     هماره دمیده ست.
تنها به جای مانده نصیبش!
و پینه های ِ سفت ِ کف ِ دستش،
نقدینه سکّه ها که برایش مانده ست!


با گامهای محکم و سنگین به پیش می آید
این کاوه سنگلاخ ِ دراز ِ هزار تجربۀ تلخ را به طول ِ زمان،
با پای پُر ز آبله پیموده است؛
زین عرصه تا فراخنای جهان.
- یکسو شوید!
                  ره بگشائید هان!
این کاوه راه گشایندۀ فریدون نیست!
این کاوه سوی هیچ قبلۀ نزدیک و دور نیز نماز نخواهد آورد!
در زیر ِ چرخ دندۀ او،
کاخ ِ رفیع ِ خون  پی ِ سرمایه خُرد بخواهد شدن؛
با برجهای نگهبانی اش!


سرسخت و استوار در میانۀ دروازۀ بزرگ کارخانه ستاده ست.
این کاوه است!
لبخنده اش گواهی ِ پیروزی.
در چشمهای پاک و نجیبش،
خورشید ِ فصل ِ دانش ِ نیروی کار شکفته ست.
در دستهای گرم و بزرگش،
یک آسمان ستارۀ روشن
سرسخت ایستاده و روئینه از هجوم و گزند است
بر آبیِ لباس ِ کار ِ برازنده اش،
چرکاب ِ بازماندۀ تقدیم ِ سود ِ کار به سرمایه نیست!
و سوت ِ کارخانه بلند است!

تهران- دهم اردیبهشت ماه 1359

__________________

* برگرفته از مجموعۀ شعر گلخشم، تهران، انتشارات توس، تابستان 1360.